Enkele jaren geleden had ik als studente vroedkunde een vaste studentenjob als schoonmaakster tijdens mijn vakanties. Ik vond het dan ook echt ontzettend leuk (buiten thuis dan, sorry mama).

Samen met super fijne collega’s maakte ik bureau’s, winkels en bedrijven schoon.
Eén enkele keer werd ik eens opgebeld door het bureau met de vraag of ik iemand thuis kon helpen met schoonmaken. Eerst stond ik er wel wat weigerachtig tegenover. Drukke bedrijven? Met plezier. Winkels? Graag. Maar bij iemand thuis komen en daar uren bezig zijn? Was voor mij toch iets te veel in andermans persoonlijke leefsfeer (en kijk mij vandaag dan 🤪).

Na even treuzelen nam ik het werk toch aan. “Tis maar een paar uurkes, Loubna. Dan ben je weer thuis en kunde terug gewoon de C&A kuisen”. Ik belde aan, super zenuwachtig, en begon in mijn hoofd de uren al af te tellen.

Tijdens het swifferen en afstoffen hielp An* een beetje waar ze kon. Toen ik na 4 minuten (zolang heb ik het volgehouden) vertelde dat ik vroedkunde studeerde en dus vroedvrouw werd, zag ik haar helemaal glunderen!

“Dan zie je wel, uh…, veel baby’s enzo he?” vroeg ze super geïnteresseerd. Ik babbelde er natuurlijk weer op los en vertelde alles over mijn toen al grote passie. Al heel snel kwam ik er achter dat An een supergrote kinderwens heeft maar dat deze helaas nooit in vervulling zou komen. “Hij wilt gewoon echt niet. Echt, echt niet”, zei ze. Haar partner kreeg al de rillingen bij de gedachte dat er een minimens zou zijn waar híj verantwoordelijk voor was! “Vergeet het, An. We nemen wel een hondje ofzo”.

Op het einde van de werkdag vertelde An dat ze héél tevreden was en ze heel graag had dat ik nog eens kwam. Ik had de ramen blijkbaar heel schoon gekregen en dat deed de vaste poetsvrouw die ik verving niet.

Zoals afgesproken ging ik om de paar maanden langs om te helpen met de schoonmaak. Ondertussen had ik er al heel wat stages op zitten waar An alles over wou weten. De baby’s, de nieuwe mama’s, de geboortes, het geluk,.. Alles wou ze weten! Elk bezoekje opnieuw waren we uren en uren aan het praten over al het moois dat een zwangerschap met zich meebracht. Fijne gesprekken die tegelijkertijd een donker kantje hadden.. Een enkele keer zag ik zelfs een traantje. An zou haar grote wens nooit kunnen vervullen.

Na enkele afspraakjes besloot ik op het einde van mijn tweede jaar om er stilletjes aan mee te stoppen. Ik had het te druk met school en dus geen tijd meer om te werken. We vonden het allebei super jammer maar hadden elkaar écht beloofd dat we elkaar nog wel eens gingen zien. Al de keren dat ik er was en we samen geswifferd hadden, hadden we stilletjes aan een band gecreëerd die heel natuurlijk aanvoelde.

En nu, na 3 jaar, kreeg ik vandaag tijdens het studeren plots een telefoontje. “Hey, het is met An. Ik zou graag een afspraak maken bij jou. Maar deze keer niet om te swifferen” zei ze al lachend..
Nooit hadden we ons kunnen inbeelden dat de belofte die we gemaakt hadden zo zou uitkomen.
Mijn vroedvrouwenhart glundert helemaal!
*An is een fictieve naam omwille van privacyredenen.